17) Walentynki - gorzej już być nie mogło?! (potwierdzone przez autorkę -.-)

Rozdział dedykuj Ann, za najlepsze 15 minut o klacie Aarona ;)

Minęły dwa tygodnie. Dwa tygodnie, od kiedy się obudziliśmy. Był luty, weekend. Leżałam sobie spokojnie na łóżku i czytałam książkę. Mój spokój zakłóciła jednak moja urocza siostra, Andromeda. Zgniotła mnie(delikatnie mówiąc).

- Wstawaj, leniu! Idziemy do Hogsmeade! - wrzasnęła.

- Z jakiej to okazji?

- Walentynki, walentynki! - zapiszczała.

Walentynki - beznadziejne święto, którego na pewno nie spędzę z ową piszczącą istotą, zwaną moją siostrą.

- To co robimy? - spytałam licząc, że reszta ma czas.

- Jestem umówiona z Evanem... - mruknęła Eva, miętosząc brzeg pidżamy.

- Ann? - zaskomlałam.

- Przepraszam - pokręciła głową.

- To w takim razie, pójdę na kremowe z Jay'em i Ted... - zobaczyłam wyraz twarzy Dro - W takim razie, tylko z Jasonem - westchnęłam.

***

Wyglądałam normalnie. Miałam na sobie czarny sweter, jasne rurki i ciemny płaszcz. Rozpuszczone włosy i wiszące kolczyki ze zniczami. W takim oto stroju, wraz z moją torebką, opuściłyśmy dormitorium. Dziewczyny wielokrotnie mnie przepraszały. Nie byłam na nie zła, w końcu to było ich życie.

***

Smętnym krokiem włóczyłam się po Hogsmeade. Ścieżki były białe, dachy były białe. Tylko ja byłam czarna. Boże, jak to głupio brzmi! To znaczy, byłam w czarnym płaszczu i czarnym szaliku, moje czarne włosy miałam rozpuszczone, więc w pewnym sensie byłam czarna... Mniejsza o to. Cholernie mi się nudziło. Mój humor odpowiadał mojemu nastrojowi (był czarny). Było tak nudno, że nie wiem, co powiedzieć. Więc chyba coś opowiem. O tym jak Narcyza uciekła z Malfoy'em? Może kiedy indziej. Opowiem o Evie. To dobry temat. Może nie będzie tak nudno.

***

Skończyła się przerwa świąteczna. Był wieczór. Pierwsza kolacja w Wielkiej Sali. Byłam wtedy na pierwszym roku. Wszyscy byli znudzeni. Po sali niosło się echo rozmów. W pewnym momencie dyrektor powstał. 

- Serdecznie chciałbym powitać Evę Feve, byłą uczennicę Beauxbatons.

Do pomieszczenia wkroczył wątła, wysoka dziewczyna z długim, czarnym, grubym warkoczem. Lekko się trzęsła. Usiadała na stołku, stojącym na środku. Założyli jej na głowę tiarę. Minęło dobre piętnaście minut i nic. Czapka milczała. I wtedy wrzasnęła to, czego nikt się nie spodziewał...

- Slytherin!!!

Powlekła się do stołu. Zrobiłam jej trochę miejsca i posłałam pokrzepiający uśmiech. Wtedy zobaczyłam, że jej tęczówki są...

***

Usłyszałam jakąś rozmowę i odruchowo schowałam się za drzewem. Zza krzaków wyszła, taaa... No, jak jej tam? Ta, która dołączyła na początku czwartej klasy i też była francuz... I Jason. Dopiero po chwili skojarzyłam fakty. Dziś były walentynki. Dziewczyna zbliżyła się do Krukona i... Nie chciałam na to patrzeć, uciekłam..

***

To bardzo zabawne. Wiecznie uciekam przed Jasonem. A teraz? Siedzę pod drzewem i staram się nie rozpłakać, ale kiepsko mi to wychodzi. Jak, ostatnio, wszystko. A ostatnio pomiędzy mną, a nim nieźle się układało. Myślałam, że może kiedyś... Stop, Bell! nie rób sobie złudnej nadziei. Bell... Jason tak na mnie mówi... Stop! Zachowujesz się jak rozchichotana małolata. Weź się w garść i przestań płakać... Kiedy się rozpłakałam? Miłość jest beznadziejna...

***

Powolnym krokiem podszedłem do mojego ulubionego drzewa, żeby przysiąść na korzeniu. Czułem się  fatalnie. Właśnie pocałowała mnie dziewczyna, do której nic nie czuję. W dodatku wydaje mi się, że dałem jej nadzieję... a przecież chciałem ją tylko pocieszyć. Niedawno rzucił ją chłopak. Nawet nie chciałem z nią spędzić walentynek. Szukałem kogoś, ale wtedy natknąłem się na nią. Była taka smutna, że nie miałem serca jej zostawić. Gadaliśmy i... tak nagle, mnie pocałowała. A Bell... To widziała.

***

Spojrzałam w prawo i zobaczyłam jego, Jasona. Już miałam uciec, ale on złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego łzawiącymi oczami. W jego oczach widziałam smutek.

- Pozwól mi wytłumaczyć - powiedział.

- Nie ma czego. Życzę szczęścia.

- Błagam!

- Masz jedną szansę.

***

Po skończonej opowieści, pokiwałam głową. Brzmiało wiarygodnie, ale mimo wszystko czułam się oszukana.

Chwycił mój podbródek i spojrzał mi głęboko w oczy. Czas się zatrzymał. Zapach jego perfum mnie odurzył i... stało się.

______________________
Miałam ostatnio problemy z weną, internetem i szablonem. Musicie mi wybaczyć. Mam nadzieje, że się podobało. Wszelkie zaległości n a waszych blogach, postaram się nadrobić.

Kisses :*
Luna