16) Podjęłaś decyzję, Narcyzo?

 Ten rozdział dedykuje Ginny, której cudny szablon, na moim blogu, zobaczycie już 9/02 <3
 Besos :*

Wszyscy opadli na ziemię. Zapadli w sen. Niektórzy na krzesłach, inni na parkiecie, kolejni wpadli głowami do jedzenia, a orkiestra upadła z hukiem na instrumenty. Przepraszam, nie wszyscy. Wszyscy, oprócz grupki ludzi, w jednym z czterech kątów, w mroku. Szeptali i siedzieli. I tak w kółko, przez godzinę. W końcu przystojny chłopak wkroczył do sali. Zebrani natychmiast się podnieśli. Każdy z nich miał na sobie czarną pelerynę, oprócz dziewczyny z blond pasemkami (tak Cyzi, Ciociu :*). 

- Podjęłaś decyzję Narcyzo? - spytał lodowatym głosem mężczyzna.

- Yyy... n... - odpowiedziała dziewczyna bez kaptura.

- Daj jej jeszcze chwilę, Panie - zaczął błagać chłopak z blond włosami.

- Zrobię to, co będę uważał za słuszne, Lucjuszu - odparł mężczyzna, jeszcze bardziej lodowatym tonem, ale zostawił ją w spokoju.

Zaczęła się konwersacja, długa i nudna. Dla wspomnianej wcześniej dziewczyny, była torturą. Nie chciała tam być, nie chciała w tym uczestniczyć. Ale Lucjusz... kochała go. Stawiało ją to w bardzo niewygodnej sytuacji, ale czego się nie robi dla miłości.

Rozmowa ciągnęła się jak karmel albo ser na pizzy. Aż w końcu, chwała Merlinowi, skończyła się.

- Idę do gabinetu Dumbledore’a, muszę coś znaleźć - oznajmił Czarny Pan. - A, właśnie. Narcyzo, będziesz musiała podjąć jakąś decyzję - dokończył, wychodząc z sali.

- Lucjuszu, ja nie chcę - jęknęła.

Nie opowiedział, tylko głaszcząc ją po włosach, wpatrywał się w nicość.

***

Ostatnią rzeczą, którą Bella pamiętała był taniec. I to dziwne otępienie. Co się wydarzyło? Czemu wszyscy śpią?

Skierowała wzrok w kąt sali i wydała z siebie zduszony okrzyk. Natychmiast jakiś brunet walnął ją zaklęciem usypiającym. Znów pojawiła się ta słodka lekkość. Zobaczyła tylko twarz. Twarz Narcyzy.

***

Nagle, niespodziewanie, uczucie lekkości znikło. Poczuła chłodne powietrze. Obudziła się. Oślepił ją blask dnia. Wszystko układało się w sensowną całość, jedna mozaika okienna była wybita. Stąd ten wiatr. Tylko, na brodę Merlina! Czemu wszyscy śpią?! Nie, nie wszyscy. Większość właśnie wstawała tylko... Który jest dzisiaj? Ile spali? Czemu w ogóle spali? Co to byli za ludzie? Czy się jej przyśnili? I najważniejsze, co tam robiła Narcyza? Tyle pytań i brak odpowiedzi.

***

Dyrektor opuścił salę, już jakiś czas temu. Denerwowałam się. Wreszcie, Merlinowi niech będą  dzięki, przyszedł.

- Kochani, z informacji, które zdobyłem wynika, że spaliśmy... miesiąc - rozległy się długie jęki.

Aha, fajnie. Dlatego śmierdzę jak szambo. Cudownie.

- Ten, kto jest za to odpowiedzialny, poniesie surowe konsekwencje - kontynuował Dumbledore. - A teraz trochę dobrych informacji. Tak jak zawsze, z okazji Walentynek, odbędzie się wyjście do Hogsmeade - tym razem, uczniowie zaczęli wiwatować. - O mało co bym zapomniał, dziś kolacje zjecie w Dormitoriach, ponieważ Wielka Sala będzie odbudowywana. A teraz zmykajcie do Dormitoriów.

Wychodząc złapałam kontakt wzrokowy z Cyzią. Posłałam jej spojrzenie pod tytułem "Ja-Cię-Widziałam-I-Wszystko-Pamiętam-Nie-Puszczę-Ci-Tego-Płazem-Będziesz-Się-Tłumaczyć".

***

Dormitorium - mój cel. W końcu śmierdziałam jak stara obora, nie mogę dopuścić, żeby Jason... Właśnie, gdzie Jason? Później go poszukam, teraz muszę się umyć.

Udało mi się. Dotarłam do Dormitorium jako druga. Jedna łazienka wciąż był wolna, szybko ją zajęłam. Odkręciłam kurki. Woda nalewała się szybko. Zdjęłam biżuterię i zaczęłam rozczesywać włosy, nie było tragedii. Następnie rozebrana weszłam do wanny. To cudowne uczucie świeżości. Właśnie zdałam sobie sprawę, że przespałam miesiąc, a mimo to, czułam się zmęczona. Straciłam miesiąc mojego życia. To był chyba najdłuższy bal w historii Hogwartu...

***

Moja siostra obiecała mi tę rozmowę. Kto jak kto, ale Bella obietnic dotrzymuje. Czekałam w Dormitorium, wiedziałam, że i tak mnie znajdzie. Wiedziałam, że prędzej, czy później się wyda. Lepiej w... Nie. Jednak wolałam później.

W końcu zapukała.

- Możesz mi to wytłumaczyć? - jej głos nie wróżył nic dobrego.

- Tak... to znaczy nie... ja nie mogę - dukałam.

- Powiedz mi wreszcie, o co chodzi! - wrzasnęła.

- On... oni... chcą zrobić... coś ba-ardzo złego... i... wmieszali mnie w to... a... a... ja nie chcę.

Nie wytrzymałam i rozpłakałam się.

____________________________

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału. Krótki i mało opisów. Sorki, że tak późno, ale najpierw nie było weny potem internetu. Dziękuję za 4 tysiące wyświetleń. Nowy rozdział w Walentynki. Jeśli czytacie drugiego bloga to info dla was: Tam też pojawi się najpóźniej 14/02. Marion, Yuri niedługo wypełnię ;)

Besos :*

Luna